Know yourself

அறிவார் அறிக 

ஒண்ணா நயனத்தில் உற்ற ஒளிதன்னை
கண்ணாரப் பார்த்து கலந்தங்கிருந்திடில்
விண்ணாறு வந்து வெளிகண்டிடவோடிப்
பண்ணாமல் நின்றது பார்கலுமாமே

நாட்டம் இரண்டும்  நடுமூக்கில் வைத்திடில்
வாட்டமும் இல்லை மனைக்கும் அழி வில்லை
ஓட்டமும் இல்லை உணர்வில்லை தானில்லை
தேட்டமும் இல்லை சிவனவனாமே

நயனம் இரண்டும் நாசிமேல் வைத்திட
டுயர்வெலா வாயுவை உள்ளே அடக்கி
துயரற நாடியே தூங்கவல்லார்க்கு
பயனிது காயம் பயமில்லை தானே

- திருமூலர்

Why things happen as they do and when they do?

How strange  that you, the children of Time and Space , are not aware as yet that Time is the Universal memory inscribed on the tablet of Space. If everything at all- not only that which of you have a vivid collection, but that as well of which you are entirely unaware, you, being limitted by senses, can yet remember certain things between your birth and death, how much more so can Time which was before your birth and lasts indefinitely beyond your death?

I say to you that Time remembers everything at all- not only that which you have a vivid recollection, but that as well of which you are entirely unaware.

For there is no oblivion in Time; no, not of the slightest movement or breath or whim. All that is kept in the memory of Time is graven deep upon the things in the Space.

The very earth you tread; the very air you breath, the very house you dwell in can readily reveal to you the most minute details in the records of your lives, past, present and to come , had you but the stamina to read and the keenness to grasp the meaning.

In life as in death; on the earth and beyond the earth, you never are alone, but are in constant company of things and beings which have their share in your life and death, as you have yours in their life and death. As you partake of them , so they partake of you; and as you seek them, so they seek you.

Man has a will in everything; and each thing has a will in man. The interchange goes on uninterrupted.But the woefully bad accountant is the failing memory of Man. Not so the faultless memory of Time which keeps a most exact account of Man's relations with his fellow men and all the other beings in the Universe, and forces him to settle his accounts each twinkling of an eye , life after life and death after death.

MIKHAI NAIMY... the book of Mirdad.

Admit it ....

Admit It and Change Everything

Define and narrow me,

You starve yourself of yourself.


Nail me down in a box of cold words,

That box is your coffin.

I do not know who I am.


I am in astounded lucid confusion.


I am not a Christian, I am not a Jew,

I am not a Zoroastrian,


And I am not even a Muslim.


I do not belong to the land,

or to any known or unknown sea.


Nature cannot own or claim me, nor can heaven,


Nor can India, China, Bulgaria,


My birthplace is placelessness,


My sign to have and give no sign.


You say you see my mouth, ears, nose—

they are not mine.


I am the life of life.


I am that cat, this stone, no one.

I have thrown duality away like an old dishrag,


I see and know all times and worlds,


As one, one, always one.


So what do I have to do to get you to admit who is speaking?


Admit it and change everything!


This is your own voice echoing off the walls of God.

Rumi, 1207 - 1273 AD)(

Truth

Truth is not a commodity
that is not wanted by people
They think they already know it
They think 'who needs it?'
The moment a person becomes interested in truth,
he is no more part of the mob-
he becomes an individual.
That very interest creates individually.
You start existing only when you start searching for truth.
But the search is arduous.
It needs courage, it needs intelligence,
It needs awareness.

OSHO

O my world

உலகே !

நீ எவ்வளவு கருணையுடன் விளங்குகின்றாய்?

பெற்றதை இழந்து 

மீண்டும் பெறமுடியாது தத்தளிக்கும் 

உன் மக்களுக்காக 

நீ சேமித்து வைத்திருக்கும் 

உனது பேராற்றல் எவ்வளவு விந்தையானது!

நாங்கள் கூக்குரலிடுகின்றோம்.

நீ புன்முறுவல் பூக்கிறாய். !

நாங்கள் திடுமென ஓடி மறைந்து அழிக்கிறோம்;

நீ நிலைத்து செழித்து நிற்கிறாய்!

நாங்கள் தீமைகளைப்பற்றியே பேசிக்கொண்டிருக்கின்றோம். 

நீ பேசாமலிருந்து தூய்மை காட்டுகிறாய்.

நாங்கள் அறம் பிறழ்ந்திருக்கிறோம்

நீ அறத்தின் வடிவாக திகழ்கிறாய்.

கனவுகளின்றி நாங்கள் உறங்குகிறோம்.

நீ  உனது புனித விழிப்பில் கனவுகள் காண்கின்றாய்.

நாங்கள் நின் மார்பில் 

வேலாலும் வாளாலும் துளைக்கிறோம் 

நீயோ , மருந்திட்டு 

எங்கள் காயங்களுக்கு கட்டுப் போட்டு 

ஆற்றி நலம் செய்கிறாய்.

நின் வயல்களில் நாங்கள் 

மண்டையோடுகளையும் , எலும்புகளையும் 

விதைக்கிறோம்.

நீயோ அவற்றிலிருந்து 

புல்லையும் பசிய மரங்களையும் 

விளைவிக்கின்றாய். 

நாங்கள் எங்கள் கழிவுகளை 

நின் மார்பிலே கொண்டு வந்து கொட்டுகிறோம்.

நீயோ , எங்கள் களஞ்சியங்களை 

தானியங்களை நிறைத்துவிடுகிறாய்

திராட்சை பானம் செய்யும் இடங்களை, 

திராட்சை கனிகளால் நிறைத்துவிடுகிறாய். 

நாங்கள் வெடிகுண்டு செய்ய 

உனது மூலப்பொருளை தோண்டி எடுக்கிறோம் 

நீயோ எங்கள் மூலப்போருல்களில் இருந்து

எழில்குலுங்கும் அள்ளி மலர்களையும் 

ரோஜா மலர்களையும் தொற்றுவிக்கின்றாய்.

உலகே 

நீ கதிரவன் பழுக்க வைத்த கனியோ?

வானப்பெரு நிலத்தில் வேர் ஊன்றி 

எல்லையற்ற பரவெளியில் கிளை பரப்பி 

நின்று கொண்டிருக்கும் 

பூரண ஞான மரத்தின் அழகுக் கனியோ !

வானத்தேவன் உள்ளங்கையில் 

காலதேவன் வைத்த கருமணியோ நீ?

உலகே நீ யார்?

நீ எதனால் ஆக்கப்பெற்றிருக்கிறாய்?

உலகே நீ தான் நான்.

நீயே என் கண். நீயே என் பார்வை.

நீயே என் அறிவு. நீயே என் கனவு.

நீயே என் பசியும், தாகமும்.

நீயே என் கவலையும் மகிழ்ச்சியும்

நீயே என் மறதியும் நினைவும்

என் கண்களில்  வாழும் அழகு நீ!

என் இதயத்தில் பொங்கியெழும் ஆவல் நீ.

என் உயிரின் அழியா வாழ்வு நீ!

உலகே நீயே நான்.

மூலம்: ஞானக்களஞ்சியம் கலீல் கிப்ரான்  

Search with in

பலநூறு ஆண்டுகளாகப் பலப்பலப்பிறவிகளாக அவனை நீ வெளியே தேடிக்கொண்டிருக்கிறாய். உன்னுடைய அகத்தில் தேடுகிற காலம் வந்துவிட்டது. உனக்குள்ளேயே அவனைத்தேடு. உனக்கு வெளியே நீ காணாததை, நிச்சயமாக நீ உனக்குள்ளேயே காண்பாய். அவனுக்குள்ளேயே ஒருவன் தேடியிருப்பனாகில், பிரபஞ்சபெரறிவின்முழு வரலற்றிலுமே புத்தனைக் கண்டு கொள்வதில் யாருமே தோற்றதில்லையே! விதி விலக்கு ஏதுமின்றி, உள்ளே பார்த்த ஒவ்வொருவனும், புத்தனை கண்டிருக்கின்றனர். நீயும் ஒரு விதி விலக்கில்லையே? நீயும் நிச்சயமாக விதிவிலக்காக இருக்கமுடியாது. ஏனெனில் உயிர்ச்சக்தி அதனுடைய மாசற்ற தன்மையில், புத்தனாகவே இருக்கிறது.

மூலம்: ஓஷோ 

Observer and the Observed

Please explain . Is life an observer and death observed?
No, both are observed- life and death. Beyond both is the observer. You cannot call that observer 'life' because life contains death in it. You cannot call that observer 'death' because the death presupposes life. That observer is just transcendence.

         That which you are is neither life nor death. You pass through life, you pass through death but you are neither. You are just a witness to it all. You pass through happiness, you pass through misery, you pass through disease, you pass through health, you pass through success,you pass through failure - but you are none of these. You remain the watcher and you remain the witness.
    
         That witnessing is beyond all dualities. So don't try to make it identified with one part of the polarity. Life is one part of the same circle in which the other half , death exists. Death and life are not apart, they are together. death and life are two aspect of the same energy, two faces of the same coin- on one side life and the other side death. Can you think of life without death? Or can you think of death without life? So they are not really opposites but complementariness. They are friends and not enemies; They are business partners.

         I can understand your question. You would like to get identified with life, so that you can say ,'I am immortal.No death for me.' That is your hankering. And I am not saying that you are not immortal, but the word 'immortal' is not right. You are eternal, not immortal. Immortal means you have no death- always life.  'Eternity'  means you don't have either.  You are part of this totality that goes on and on- through lives and through deaths, ups and downs, valleyes and peaks- and goes on moving. You are that which dies, that which lives and yet remains aloof... a lotus in the pond, untouched.

Source: Zen, the path of paradox, Osho

        

Sippi

பாரசீகக் கவி ஞானி ஜலாலுதீன்   ரூமி பாடுகிறார்:

கடலின் அடியாழத்தில் இருக்கும் முத்து,
தன் சிப்பிக்குள் இருந்தபடியே
சமுத்திரமா? அது எங்கே இருக்கிறது ? என்று கேட்கிறது.
அந்த முத்தைப்போன்றவன் தான் மனிதன்.

பாலூற்று உனக்குள் இருக்கிறது.
நீ ஏன் செம்பை எடுத்துக்கொண்டு
பாலுக்கு அலைகிறாய்?

உன் தலையில் உணவுக்கூடை இருக்கிறது.
நீ  ஏன் எச்சில் சோற்றுக்காக
வீடு வீடாய் பிச்சை எடுக்கிறாய்?

உள் கதவைத் தட்டு.
வேறு கதவுகளைத் தட்டாதே.

நீ நீருக்குள் இருக்கிறாய்.
ஆனால்  அடுத்தவனிடம்
நீர்கேட்டு அலைகிறாய்.

உன்னைச்சுற்றி இருக்கும் நீரை
நீ பார்க்க முடிவதில்லை.
நீரை உன் பார்வைக்கு மறைக்கும்
தடைகளைத்தான் உன்னால்
பார்க்க முடிகிறது.

படைப்புகளைப் பற்றி அறிய கேள்விகள் உதவும்.படைத்தவனைப்பற்றி அறிய உதவாது.
அறியாதவனே கேள்வி கேட்பான். அறிந்தவன் கேட்க மாட்டன்.
எல்லக்கேள்விகளுக்கும் விடையாக இருப்பவன் இறைவன்.
விடை இருக்கும் பொது கேள்விகள் எதற்கு?

மூலம்: அப்துல் ரகுமான் :இது சிறகுகளின் நேரம்

Moon Again

நிலவில் லயித்தவுடன்
வீட்டை நோக்கி நடக்கிறது என் நிழல்
என்னுடனேயே-  சோடோவின் ஹைக்கூ

நிலவில் லயித்தவுடனேயே ... பௌர்ணமி நிலா - இது ஜென்னில் மரபாகிவிட்டது. பௌர்ணமி இரவில் ஜென் சாதகர்கள் உறங்குவதே இல்லை. அவர்கள் மலையினூடே நடக்கிறார்கள். அங்கே அந்த நிலவு. நீர்வீழ்ச்சிகளை வெள்ளி வீழ்ச்சிகளாக மற்றும் பேரழகை பருகுகிறார்கள். முழுச்சூழ்நிளையையும் கனவு லோகமாக மாற்றிவிடும் அந்த நிலவின் ஒளியில் குளிக்கிறார்கள். சோடோ கூறுகிறார்:

நிலவில் லயித்தவுடன் 

வீட்டை நோக்கி நடக்கிறது என் நிழல்

என்னுடனேயே-  

அப்படியொரு அமைதி. யாரும் என்னுடன் இல்லை . எனது நிழல் மட்டுமே என்னருகில் நடந்து வருகிறது. இந்த அழகான அற்புதமான உலகைப்பார்த்துவிட்டு உனது ஆன்ம வீட்டுக்குள் நீ நுழையும் பொது யாருமே உன்னுடன் இருக்கமாட்டார்கள். உனது நிழல் கூட இருக்காது. உனது ஏகாந்தம் பூரணமானது. நம்முடைய இயற்கையாகவே இருக்கின்ற இந்த ஏகாந்தத்தை துய்ப்பதற்கு , தியானமும் ஒரு நடைமுறை முன்னேர்ப்ப்பாடே. 

மூலம் : ஓஷோ 

Moon again!

ஒரே பூதாத்மாதான்
ஒவ்வோர் உயிரிலும்
நிலை பெற்றிருக்கிறது
அது ஒன்றே யாயினும்
நீரில் நிலாவைப்போல்
பலவாகக் காணப்படுகிறது -  அமிருத பிந்து உபநிடதம்

குளத்து நிலா வேறு, குட்டை நிலா வேறு , நதி நிலா வேறு , கடல் நிலா வேறு என்று யாராவது சொன்னால் நகைக்கத்தனே தோன்றும். எல்லாம் ஒன்றே என்று அறிவது தான் ஏகத்துவம். ஒன்றாக காண்கிறவன் பிறவியை அறுக்கிறான். எவன் பலவாகக் காண்கிறானோ அவன் சாவிலிருந்து சாவை அடைகிறான் என்கிறது சூதம பிரபோத உபநிடதம் ஜப்பானிய கவிஞர் பாஷோ கூறுகிறார்:

பிரபஞ்சம் சிலந்தி வலை.
வலையில் எங்கே தொட்டாலும்
வலை முழுதும் அதிர்கிறது.

அதைப்போலவே
ஓர் இலையை நாம் தொட்டால்
வானத்து நட்சத்திரங்கள் எல்லாம்
நடுங்கும்.

இலையைத்தொட்டால் நட்சத்திரங்கள் நடுங்குவது நம் கண்ணுக்குத்தெரியாமல் இருக்கலாம். ஆனால் படைப்புகள் எல்லாம் அந்தரங்கத்தில் தொடர்பு கொண்டிருக்கின்றன.

மூலம்: இது சிறகுகளின் நேரம்,  அப்துல் ரகுமான்

Song of a flower

இயற்கை அன்புடன்
திரும்ப திரும்ப சொல்லும்
பாசமுள்ள வார்த்தை நான்.

நீலவானக்கூடாரத்திளிருந்து
பச்சைக்கம்பள விரிப்பில்
விழுந்த மீன் நான்.

குளிர்காலம் கர்ப்பம் தரித்த
பஞ்சபூதங்களின் புதல்வி நான்
இளவேனிளுக்காக பெற்றுத்தந்த
குழந்தை நான்.

கோடை காலத்தின்  மடியில் தவழ்ந்தேன்
இலையுதிர் காலத்தின் படுக்கையில்  உறங்கினேன்
வைகரைப்பொழுதில்
ஒளியின் வருகையை அறிவிக்க
நான் தென்றலுடன் இணைந்தேன்.

மாலைப்பொழுதில்
பறவைகளுடன் சேர்ந்து கொண்டேன்
வெளிச்சத்திற்கு விடைகொடுத்தனுப்ப.

சமவேளிகளெல்லாம் எனது
அழகிய வண்ணங்களால் அணி செய்யப்பட்டன.
காற்றுக்கு நான் மணமூட்டினேன்.

நான் உறக்கத்தை தழுவும் பொது
இரவின் கண்கள் எனக்கு காவலிருக்கும்.
நான் விழித்த பொது
கதிரவனைக்கண்டு வெறித்தேன்.
அப்போதைய நாளின் ஒரே கண் அவன்தான்.

நான் பனித்துளி மதுவைக்குடித்தேன்.
பறவைகளின் குரல்களைக்கேட்டேன்
புல்லின் அசைவிற்க்கேட்ப நடனமாடினேன்.

நான் காதலனின் பரிசு.
நான் திருமண மாலை.
நான் மகிழ்ச்சியின் நொடி.
நான் வாழ்வோர்
இறந்தவர்க்கு கொடுக்கும் பரிசு
நான் மகிழ்ச்சியின் பகுதி.

துக்கத்தின் பாகம்.
நான் தலை தூக்கிப் பார்ப்பது
ஒளியை மட்டுமே
நான் எப்பொழும் தலைகுனிந்து
என் நிழலைப் பார்ப்பது இல்லை.

இந்த ஞானத்தைத்தான்
மனிதன் கட்டாயம் கற்றுக்கொள்ளவேண்டும்.

கலீல் ஜிப்ரான் : ஞானக் களஞ்சியம்

Zen HiHoo ...

நீரில் அந்த நிலவு
உடைகிறது மீண்டும் உடைகிறது
ஆயினும் முழுமையாய்- கவிஞர் ஷோஷு

எப்படி ஜென் கவிஞர்கள் இப்படியெல்லாம் சொல்கிறார்கள் என்பது நம்பமுடியாத ஒன்றாகவே இருக்கிறது. ஷோஷு என்ன சொல்கிறார்?

நீரில் அந்த நிலவு
உடைகிறது மீண்டும் உடைகிறது.

... காரணம் ஒவ்வொருமுறையும் காற்று வீசினாலும் அலைகள் உண்டானாலும் அந்த நிலவு ஆயிரக்கனக்கனான துண்டுகளாய் உடைகிறது. ஆனால் மீண்டும் அந்த ஏரி அமைதியானால், ஏரி முழுதும் சிதறி அலைந்த அத்தனை துண்டுகளும் ஒன்றாகச் சேர்கின்றன. ஏனெனில் அது ஒரு பிம்பம் தான் . நிலவு ஒருபோதும் உடைவதில்லை. உடைவதேல்லாம் அதன் பிம்பம் மட்டுமே. நிலவு எப்போதும் உடைவதில்லை என்பதனாலேயே அந்தப்பிம்பம் ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாய் உடைந்து சிதறினால்தான் என்ன? நமது எல்லா உடல்களும், எல்லா மனங்களும் நம் பிம்பங்கலன்றி வேறென்ன? ஆயிரமாயிரம் துண்டுகளாய் உடைந்ததன்றி வேறென்ன? ஆயினும் உனது ஆன்ம இருப்பின் அடியாழத்தில் அந்த நிலவு இன்னமும் பூரனமாய் எப்போதும் போல் முழு நிலவாக இருக்கிறதே!

A state to be in

Way to oneness

Zen haikoo 1

நீயாய்த்தான் விழி மலரவேண்டும்

நிலவொளியில் குளிக்கும் 

நீள்வரி மலர்களைத் தரிசிக்க....ஜென் ஹைக்கூ ...

( நீள்வரி மலர்கள்= மூங்கில் மலர்கள்)

மற்றவர்களின் கண்களை நீ நம்ப முடியாது. அந்த அழகு அற்புதமானது. எவ்வகை விவரிப்பும்  ஈடு செய்யமுடியாத அளவு ரம்மியமானது. இதற்கு எந்த விளக்கங்களும் சொல்லமுடியாது. உனது சொந்த ஆன்ம விழிப்பு நிலை பற்றியும் இதுவே தான் உண்மை. அளவிடமுடியாத நிலையில் பரந்தும், அபூர்வச்சிறப்பும் வாய்ந்தது அது. அதன் உன்னமான அழகை நீ உன் கண்களைத் கொண்டே தரிசிக்க  வேண்டும். உன்னைத்தவிர வேறு யாரையும் விசுவாசிக்காதே . உனக்குள்ளேயே நீ அசைக்க முடியாத அளவு நம்பிக்கை கொள். அந்த ஆழ்ந்த நம்பிக்கை உனக்கு ஒரு வழியை உண்டாக்குமானால் , ஒரு குறிப்பிட்ட சத்தினி பாதத்தோடு அன்பு கொள்ளுமானால், ஒரு குறிப்பிட்ட குருவிடம்   இட்டுச் செல்லுமானால், எவ்வித  முயற்சியும் செய்யாதே. அமைதியாக அதை நிகழ அனுமதித்து விடு.காலடி ஓசையைகூட எழுப்பி விடாதே. பாக்கியம்  செய்தவனாக நீ இருந்தால் உன்னால் ஒருவரைகாணமுடியும். . அப்படி ஒரு குருவைக் கண்டு கொள்ள வாய்க்க வில்லை என்றால் எல்லோராலும் கைவிடப்பட்டவன் என்று நினைத்து மருகிக்கொண்டிராதே. பிரபஞ்ச ஆன்மாவே நேரடியாக அடைய உனக்காக காத்துக்கொண்டிருக்கிறது. கொஞ்சம் அதிக தைரியம் வேண்டும். அவ்வளவு தான். கொஞ்சம் அதிக தைரியம் அல்லது ஒரு குரு , இந்த இரண்டுக்கான சாத்தியம் எந்த நேரத்திலும் உண்டு. எந்த வயதினிலும்  உண்டு.

மூலம்: பிரபஞ்ச ரகசியம், ஓஷோ 

Karai Siththar 1

ஓம்  எனும் ஒரேழுத்தே எவைக்கும்  மூலம்
        ஓமுக்குள் மூவெழுத்தாம் ஊமையொன்றாம்
ஆமென்னும் அகரமடா பரமாஹந்தை
        அகண்டபரி பூரணமாம் ஆட்சியாகும்
ஊமென்னு முகரமடா உருவமாகும்
        உயிர்பபாகி  எட்டிரண்டா யோடும் சாடும்
மாமென்னும் மகரத்தின் மெய்தான் நீண்ட
        மாயாத மாயையென வளருங் கண்டாய்  .  273


ஊமை  எழுத் தொன்றுலதாம் உள்ளுக்குள்ளே 
        உண்மைஎழுத் தேயதுவாங் குருவைகேளு
ஆமை எழுத்தாயடங்கி மடங்கியப்பால்
        ஆணவமா மலஞ்சுட்டே யாரதாரத்
தூமை எழுத்தைம்பா நொண்ட்ரான மாத்ரைத்
         துரிசருத்துக் கோடிமணிக்  கோயிலுள்ளே
வாமைஎழுத் தானமனோண்மணி என்னாத்தாள்
         வைரவியப்பணிந்திட்டால் சித்தம் சித்தி    . 274

நன்றி: காரை சித்தரின் கனக வைப்பு

      

Explore within 1

Source: Thinking and Destiny HW Percival

Course of Life 6

             Angulimal is a man who wears a garland of human fingers. He had taken a vow that he would kill one thousand people; from each single person he would take one finger so that he could remember how many he had killed and he will make a garland of all those fingers. In his garland of fingers he had nine hundred and ninety-nine fingers — only one was missing. And that one was missing because his road was closed; nobody was coming that way. 

           But Gautam Buddha entered that closed road. The king had put guards on the road to prevent people, particularly strangers who didn’t know that a dangerous man lived behind the hills. The guards told Gautam Buddha, “That is not the road to be used. You will have to take a little longer route, but it is better to go a little longer than to go into the mouth of death itself.

          This is the place where Angulimal lives. Even the king has not the guts to go on this road. That man is simply mad.

“His mother used to go to him. She was the only person who used to go, once in a while, to see him, but even she stopped. The last time she went there he told her, `Now only one finger is missing, and just because you happen to be my mother...I want to warn you that if you come another time you will not go back. I need one finger desperately.

        Up to now I have not killed you because other people were available, but now nobody passes on this road except you. So I want to make you aware that next time if you come it will be your responsibility, not mine.’ Since that time his mother has not come.”



Guards: “Don’t unnecessarily take the risk.”

           Buddha: “If I don’t go then who will go? Only two things are possible: either I will change him, and I cannot miss this challenge; or I will provide him with one finger so that his desire is fulfilled. Anyway I am going to die one day. Giving my head to Angulimal will be at least of some use; otherwise one day I will die and you will put me on the funeral pyre. I think that it is better to fulfill somebody’s desire and give him peace of mind. Either he will kill me or I will kill him, but this encounter is going to happen; you just lead the way.”



          Angulimal was sitting on his rock watching. He could not believe his eyes. A very beautiful man of such immense charisma was coming towards him. Who could this man be? He had never heard of Gautam Buddha, but even this hard heart of Angulimal started feeling a certain softness towards the man. He was looking so beautiful, coming towards him. It was early morning...a cool breeze, and the sun was rising...and the birds were singing and the flowers had opened; and Buddha was coming closer and closer.

Finally Angulimal, with his naked sword in his hand, shouted:

       A: “Stop!Don’t take another step because then the responsibility will not be mine. Perhaps you don’t know who I am!”



       B: “Do you know who you are?”

       A: “This is not the point. Neither is it the place nor the time to discuss such things. Your life is in danger!”



       B: “I think otherwise — your life is in danger.”



       A: “I used to think I was mad — you are simply mad. And you go on moving closer. Then don’t say that I killed an innocent man. You look so innocent and so beautiful that I want you to go back. I will find somebody else. I can wait; there is no hurry. If I can manage nine hundred and ninety-nine...it is only a question of one more, but don’t force me to kill YOU.”



      B:“You are absolutely blind. You can’t see a simple thing: I am not moving towards you, you are moving towards me.”



      A: “This is sheer craziness! Anybody can see that you are moving and I am standing on my rock. I have not moved a single inch.”



      B: “Nonsense! The truth is, since the day I became enlightened I have not moved a single inch. I am centered, utterly centered, no movement. And your mind is continuously moving round and round in circles...and you have the guts to tell to me to stop. You stop! I have stopped long ago.”



      A: “It seems you are impossible, you are incurable. You are bound to be killed. I will feel sorry, but what can I do? I have never seen such a mad man.”



       Buddha came very close, and Angulimal’s hands were trembling. The man was so beautiful, so innocent, so childlike. He had already fallen in love. He had killed so many people.... He had never felt this weakness; he had never known what love is. For the first time he was full of love. So there was a contradiction: the hand was holding the sword to kill the person, and his heart was saying, “Put the sword back in the sheath.”



Buddha:“I am ready, but why is your hand shaking? — you are such a great warrior, even kings are afraid of you, and I am just a poor beggar. Except the begging bowl, I don’t have anything. You can kill me, and I will feel immensely satisfied that at least my death fulfills somebody’s desire; my life has been useful, my death has also been useful. But before you cut my head I have a small desire, and I think you will grant me a small desire before killing me.”



       A: “What do you want?”



       B: “I want you just to cut from the tree a branch which is full of flowers. I will never see these flowers again; I want to see those flowers closely, feel their fragrance and their beauty in this morning sun, their glory.”



       So Angulimal cut with his sword a whole branch full of flowers. And before he could give it to Buddha, Buddha said, “This was only half the desire; the other half is, please put the branch back on the tree.”



        A: “I was thinking from the very beginning that you are crazy. Now this is the craziest desire. How can I put this branch back?”



Buddha:“If you cannot create, you have no right to destroy. If you cannot give life, you don’t have the right to give death to any living thing.”



A moment of silence and a moment of transformation...the sword fell down from his hands. Angulimal fell down at the feet of Gautam Buddha, and he said, “I don’t know who you are, but whoever you are, take me to the same space in which you are; initiate me.”



By that time the followers of Gautam Buddha had come closer and closer.

“Don’t initiate this man, he is a murderer. And he is not an ordinary murderer; he has murdered nine hundred and ninety-nine people, all innocent, all strangers. They have not done any wrong to him. He had not even seen them before!”



           Buddha:“If I don’t initiate him, who will initiate him? And I love the man, I love his courage. And I can see tremendous possibility in him: a single man fighting against the whole world. I want this kind of people, who can stand against the whole world. Up to now he was standing against the world with a sword; now he will stand against the world with a consciousness which is far sharper than any sword. I told you that murder was going to happen, but it was not certain who was going to be murdered — either I was going to be murdered, or Angulimal.

            Now you can see Angulimal is murdered. And who I am to judge?”

He initiated Angulimal.

The question is not whether anybody is worthy or not. The question is whether you have the consciousness, the abundance of love — then forgiveness will come out of it spontaneously. It is not a calculation, it is not arithmetic.

Life is love, and living a life of love is the only religious life, the only life of prayer, peace, the only life of gratitude, grandeur, splendor. 


Source: Osho, From Here to Here

Course of Life 5

வாழ்க்கை எதிலே ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது?
ஆசையிலும் நம்பிக்கையிலுமே ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது.
சராசரி மனிதனை ஆசைதான் இழுத்துச்செல்கிறது.
வேண்டும் என்கிற உள்ளம் விரிவடைந்துகொண்டே போகிறது.
போதும் என்ற மனம் சாகும்வரை வருவதில்லை.

ஐம்பது காசு நாணயம் பூமியில் கிடந்தது , ஒருவன் கைக்கு அது கிடைத்துவிட்டால்
வழி நெடுக நாணயம் கிடைக்கும் என தேடிக்கொண்டே போகிறான்.
ஒரு விஷயம் கைக்கு கிடைத்துவிட்டால், நூறு விஷ்ச்யன்களை மனது வளர்த்துக்கொள்கிறது.
ஆசை எந்தக்கட்டத்தில் நின்று விடுகிறதோ அந்தக்கட்டத்தில் சுய தரிசனம் ஆரம்பமாகிறது.

சுயதரிசனம் பூர்த்தியானவுடன், ஆண்டவன் தரிசனம் கண்ணுக்குத் தெரிகிறது.
ஆனால் எல்லோராலும் அது முடிகிறதா?
லட்சத்தில் ஒருவருக்கே ஆசையை அடக்கும் மனப்பக்குவம் வருகிறது.
என் ஆசை எப்படி வளர்ந்ததென்று எனக்கே நன்றகத்தேரிகிறது.

சிறு வயதில் , வேலையின்றி அலைந்த போது, மாதம் இருபது ரூபாயாவது கிடைக்கக்கூடிய வேலை கிடைக்காதா என்று ஏங்கினேன். கொஞ்ச நாளில் கிடைத்தது. ஆறு மாதம் தான் அந்த நிம்மதி.
மாதம் ஐம்பது ரூபாய் கிடைக்காதா என்று மனம் ஏங்கிற்று. அதுவும் கிடைத்தது. பிறகு மாதம் நூறு ரூபாயை மனது அவாவிற்று. அதுவும் கிடைத்தது. மனது ஐநூருகுத்தாவிற்று. அது ஆயிரமாக வளர்ந்தது. ஈரயிரமாகப்பெருகிற்று. யாவும் கிடைத்தன.

இப்போது நோட்டடிக்கும் உரிமையியே மனது கேட்கும் போலிருக்கிறது. எந்தக்கட்டத்திலும் மனம் பூர்த்தியாகவில்லை. இவ்வளவு போதும் என்று எண்ணுகிற நெஞ்சு, அவ்வளவு கிடைத்ததும் அடுத்த கட்டத்திற்குத் தாண்டுகிறதே ஏன்?

அதுதான் இறைவன் லீலை. ஆசைகள் அற்ற இடத்தில் குற்றங்கள் அற்றுப்போயவிடுகின்றன.  குற்றங்களும் பாவங்களும்  அற்றுப்போயவிட்டால்  மனிதனுக்கு அனுபவங்கள் இல்லாமல் போய்விடும்.
அனுபவங்கள் இல்லாவிட்டால் நன்மை தீமைகளைக்கண்டு பிடிக்க முடியாது. ஆகவே தவறுகள் மூலமாகவே மனிதன் உண்மையை உணர்ந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக, இறைவன் ஆசையைத்தூண்டி விடுகிறான்.

ஆசைகளை அறவே ஒழிக்கவேண்டியதில்லை. அப்படி ஒழித்துவிட்டால் வாழ்கையில் என்ன சுகம்?
அதனால் தான் தாமரை இலைத்தண்ணீர் போல் என்று போதித்தன மதங்கள். நேரிய வழியில் ஆசைகள் வரலாம். வளலராம். ஆனால் அதில் லாபமும் குறைவு . பாவமும் குறைவு.

ஆயிரம் ரூபாய் கிடைக்கும் என எதிர்பார்த்து, உனக்கு ஐநூறு கிடைத்தால் அந்த ஐநூறு உனக்கு பணமாகத்தெரியாது. இருநூறு எதிர்பார்த்து, உனக்கு ஐநூறு கிடைத்தால், நிம்மதி வந்துவிடுகிறது.
எதிர்பார்ப்பதை குறைத்துக்கொள். வருவது மனதை நிறைய வைக்கிறது. என்பதே மதங்களின் தத்துவம்.

கவிஞர் கண்ணதாசன், அர்த்தமுள்ள இந்து மதம்

Course of life 4

              கால இடங்களால் உமது உடல்கள் வரையரைக்குட்பட்டிருந்தாலும் , அவை காலத்திலும்  வெளியிலுமுள்ள எல்லப்போருட்களாலும் ஈர்க்கப்படுகின்றன. உமது எத்தனையோ அம்சங்கள் கதிரவனில் இருந்து வருபவை. கதிரவனால் வாழ்பவை. அதே போலத்தான் வானப்பெருவெளியின்  உலகங்களும் தடமில்லாப்பாதைகளும்.

             எல்லாப்பொருட்களும் மனிதனுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளன. அதே போல் மனிதனும் அனைத்துடனுமினைகப்பட்டுல்லான். பிரபஞ்சம் முழுதும்  ஒரே உடல்தான்.  ஒவ்வொரு துகளும்  ஒன்றுடன் ஒன்று தொடர்பு கொண்டவை. அதனால் நீங்களும் எல்லாவற்றுடனும் தொடர்பு கொண்டவர். வாழும்  போதே தொடர்ந்து செத்துக்கொண்டிருக்கிறீர்கள். அதே போல் சாகும் போது தொடர்ந்து வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறீர்கள். இந்த  உடலில் அல்லாமல்  போனாலும் , வேறொரு உடல் வடிவில்  இருந்து கொண்டே இருப்பீர்கள். அப்படி ஒரு உடல் கடவுளிடம்  சங்கமமாகும் வரை வாழ்வு தொடரும். அதாவது, உமது மாற்றங்கள் எல்லாம் ஒரு முடிவுக்கு வரும் வரை.

ஒரு மாற்றத்திலிருந்து இன்னொரு மாற்றத்திற்க்கான பயணத்தின் போது நாம் இந்தப் பூமிக்கு திரும்புவோமா?

           காலத்தின்  சட்டம், " திரும்பத் திரும்ப" என்பது தான். ஒரு காலத்தில் நடந்தது, மற்ற காலங்களில் மீண்டும் மீண்டும் நிகழ்ந்தே தீரும். மனிதன் விசயத்தில் இடைவெளிகள் கூடலாம் , குறையலாம். அவனது திரும்பத்திரும்ப வருவதற்கான மன உறுதியும், ஆசையையும் பொறுத்து, அது அமையும்.

           வாழ்வு என்று அறியப்படுவதின்வட்ட சுழற்சியிலிருந்து , மரணம் என்று அறியப்படுவதான வட்டச்சுழற்சிக்குள் நீங்கள் பிரவேசிக்கும் போது, பூமியின் மீது வைத்திருக்கும் தீராத தாகத்தையும், தணியாத பசியையும் எடுத்துச் செல்கிறீர்கள். பூமியின் மேல் வைத்த ஆசையின் காரணமாக பூமி மீண்டும் உம்மைத்தன் மார்பை நோக்கி இழுத்துக்கொள்கிறது. பூமி உமக்கு பாலூட்டி வளர்க்கும் காலமே உங்களைப் பால் மறக்க விலக்கும். தொடரும் ஜனன மரணங்களில் இது வே தொடரும். ஒரு காலத்தில் உங்கள் சொந்த விருப்பப்படி , மன உறுதிப்படி, உங்களை நீங்கள் மறந்து போகும் வரை அது தொடரும்.

என்றென்றைக்கும் இந்தப்பூமியை  விட்டொழிக்க வேண்டுகிறேன். அதை நான் எப்படிச் செய்வது?

பூமித்தாயையும் அவளது மக்களையும் நேசிப்பதன் மூலமாக. பூமியின் தொடர்பால் மிஞ்சி நிற்கும் எல்லாமும், அன்பாக மட்டுமே அமையும் போது, பூமி தன்னுடைய கடனிலிருந்து உங்களை விடுவித்து    விடும்.


அன்பு ஒரு பற்று. பற்று ஒரு பந்தம் தானே?

இல்லை. அன்புதான் பந்தங்களில் இருந்து விடுவிப்பது. நீங்கள் எல்லாவற்றையும் சமமாக நேசிக்கும் போது எந்தப்பற்றும் உங்களைப் பற்றாது. 

மிர்தாதின் புத்தகம்- மிகையல் நைமி.